Azərnəşrin
baş redaktoru Əlövsət Ağalarovdan
zəng gəldi:
- Danışmağa üç-beş
dəqiqəlik vaxtın varmı?
- Nə qədər istəsən!
Ömrüm boyu vaxt öldüməmişəmmi?
- Elə isə qulaq as, - dedi.
- Həm də diqqətlə! Çünki
oxuyacağım bir bəndlik şerin
arxasınca səndən xahişim var.
Və başladı ağır-ağır
oxumağa:
Dünya: qonaq evi, gəlib-gedərik…
Gəlib bağrımızı
dəlib gedirik.
Deyirəm, yaxşı ki ölüb
gedirik;
Yaşasaq, qırılıb-batarıq,
vallah...
Dedim:
- Hələ dayan bir az sözün
vazehinə çatım!
Sözə bax, sözün gətirdiyi
qəfləti ovqata bax!
Ona görə ölürmüşük
ki yaşasaq, qırılıb-batarıq.
Yaşaya-yaşaya qırılıb-batmaqdan
birəddi ölüb qurtarmaq çox urvatlı,
çox karlı bir işdir, sən demə.
Müəllif qənaətini həm də
elə-belə demir, gözəgörünməzliyə
and içərək deyir: "Vallah!…"
- Kimindir bu söz axı?
- Hələ bir az da toxta! -
deyə intizarımı daha da artırdı.
Dərhal da mənim üçün məchul
şairin başqa bir şerinə keçdi:
Ömür seçə birmədim,
uduzdum hər seçimdə
Həsrətim dağdan ağır,
dərdim dünya biçimdə,
Bəlkə də sarvan mənəm,
dünyanın qəm köçündə
"Tanış olaq, oxucum,
tanış olaq: Bu mənəm".
Baş redaktor tütəyin
dilini çəkmək istədi.
- Cavam et! - dedim.
Davam etdi:
Qalan bircə paramdı, itirmişəm
yarımı
İtirmişəm yurdumu,
itirmişəm yarımı.
Sarıyan tapılmadı Vətən
adlı yaramı -
"Tanış olaq, oxucum,
tanış olaq: Bu mənəm".
O, "Avtoportret" adlı bu
şeri axıra qədər olduqca ifadəli
şəkildə oxuyub, səsinin ahəngini
dəyişdi:
- Bu şairin ilk kitabını
nəşrə hazırlayırıq.
Bu kitaba uğurlu yol əvəzi bir şey
yazarsanmı?
- Qətiyyən!
Əlövsət müəllim
anidən bikeflədi:
- Nə olardı ki?! Bir qaçqın
balamızı sevindirə bilərdin…
- Əlövsət, - dedim. -
Uğurlu yolu özünü tanıtmağa
gücü-qüvvəti çatmayan müəllifə
yazarlar. Bu adam anadan şair doğulmuşlardandı,
özü də zalım balası oxuduğum
şerində avtoportretini elə uçtalıqla
rəsm eləyib ki, bu qabiliyyətə
heç bir yaşlı şairin yançılıq
eləyib, tanıtma yazısı yazması,
həqiqətət, lüzumsuz zəhmətdir.
Eləcə bir təklifim var: o "Avtoportret"
şerini kitabın əvvəlinə
gətirin, qoyun o gözəl şerin müəllifi
oxucularına özü özünü təqdim
etsin! Bəs bu cavan oğlanın adı
nə oldu?
- Ələmdar! - dedi.
"Ələmdar" məna
etibarı ilə bayraqdan deməkdir. Bu
alovlu təblə, bu odlu sinə ilə,
poeziyamızı bu dərin bələdçiliklə
şerimizin bayraqdarı olmaq olar! Sadəcə
olaraq Rəbbimizin verdiyini Ələmdar
ciddi-cəhdlə, yorulmaz zəhmətlə
davam etdirsə, öz-özünü püxtələşdirsə,
ondan əlbəttə böyük gələcək
gözləyirik!…
Dedim ki, Ələmdarın
şerlərinin gerisinə qulaq tutmadım.
Qorxdum ki, xəyalqırıqlığına
uğraya bilərəm.
Bir xalq inancı da var ki: döyülən
xırmandan bir ovuc dən götürüb
baxarlar - bütün məhsulun keyfiyyətinin
qızıl ölçüsü bu bir
ovuc dən olar.
Mən "ovcumda" o "dənləri"
dipdiri gördüm; ümidli və bərəkətli
olduğuna inandım.
Hələlik, bu qədər!
Qalanı qalsın kitabın
nəşrindən sonraya…
İnşallah, zənnim məni
aldatmaz!…